Zapraszamy do zapoznania się z kwidzyńskimi zabytkami
Zespół katedralno-zamkowy (ul. Katedralna)
Zamek kapituły pomezańskiej zbudowany w latach 1320 – 1340 z cegły. Pierwotnie był czteroskrzydłowy na rzucie zbliżonym do kwadratu. Posiada unikalną wieżę sanitarno – higieniczną tzw. Gdanisko z 1393 r. Obecnie mieści się tam Muzeum Zamkowe, które czynne jest od wtorku do niedzieli, w godz. 9.00-17.00
Katedra
Katedra Zbudowana w latach 1310 – 1360, murowany z cegły kościół o układzie gotyckim – pseudobazylika. Na południowej ścianie nad kruchtą, która jest reliktem nieznanej wcześniej budowli, znajduje się obraz mozaikowy z 1380 r. przedstawiający św. Jana Ewangelistę patrona katedry i klęczącego biskupa.
Zespół zabudowań Stada Ogierów – Miłosna
Jednorodny stylistyczne zespół budynków z początku XX w.
Kościół parafialny
Pod wezwaniem św. Trójcy, wzniesiony w latach 1846 – 1858 z cegły w stylu neogotyckim według projektu K. F. Schinkla, forma bazyliki starochrześcijańskiej z oryginalną dwuwieżową fasadą wschodnią.
Pałac Fermora
Pałac wzniesiony na terenie średniowiecznego Przedzamcza w latach 1758 – 63 dla rosyjskiego gubernatora generała Wilhelma Fermora. Rozbudowywany w latach 1775 i 1798 wg. planów królewskiego architekta Davida Gilly i kwidzyńskiego asesora budowlanego Dühringa, który kierował przebudową. Powstał w jej rezultacie klasycystyczny gmach z fasadą dekorowaną m.in. zachowaną do dziś płaskorzeźbą personifikującą Urząd Regencji, sztuki piękne, naukę, zawody i rzemiosła. Ukończono przebudowy dopiero w roku 1804. Gmach Regencji przebudowywano też w wieku XIX. W trakcie II wojny światowej zniszczony, odbudowany w latach 50-tych dla potrzeb szkolnictwa. Obiekt wpisany w rejestr zabytków pod numerem 1500 z dn. 19-01-1995 r.Obecnie mieści się tam Zespół Szkół Zawodowych nr 2
Gmach Sądu Ziemskiego
Zbudowany w latach 1798 – 1800 w stylu klasycystycznym. Do budowy wykorzystano cegły z rozebranych skrzydeł zamkowych. Dwa skrzydła dobudowano. Obecnie mieści się tam Szkoła Specjalna nr 7.
Konsulat Polski w Niemczech
Zbudowany w początkach lat dwudziestych z inicjatywy i w części z funduszy rodziny Sierakowskich – polskich ziemian z Waplewa.
Obecnie mieści się tam Przedszkole nr 1.
Siedziba Ziemstwa (Plac Plebiscytowy)
Budynek przy Placu Plebiscytowym 1 (Flottwellplatz) powstał w latach 1864-1866 jako kolejna siedziba utworzonego w 1787 roku Ziemstwa. Projektował go Gustav Reinchert, a nieistniejącą obecnie dekorację rzeźbiarską wykonał Heinrich Medem. Po 1945 roku znalazł tu swą siedzibę Sąd Powiatowy, a od 1975 – Sąd Rejonowy. W okresie powojennym zniszczeniu uległa kompozycja rzeźbiarska wieńcząca wejściowy ryzalit gmachu. Budynek wzniesiony w stylu eklektycznym z elementami neogotyku i neorenesansu. Obiekt wpisany w rejestr zabytków pod numerem 1589 z dn. 02-04-1996 r.
Budynek Poczty
Zbudowany z czerwonej cegły w stylu neogotyckim w pierwszej połowie XIX wieku.
Gmach Gimnazjum
Gimnazjum Klasyczne dla chłopców zbudowane w latach 1835 – 1837. Dwukondygnacyjne z jednoosiową fasadą.
Obecnie Zespół Szkół Zawodowych nr 1.
Gmach Gimnazjum (ul. Konarskiego)
Gmach gimnazjum wzniesiony po długich staraniach Związku Polskich Towarzystw Szkolnych w latach 1934 – 36, uroczyście otwarty 10 listopada 1937 roku. Wzniesiony według projektu architekta Fechnera. Oficjalnie szkoła nazywana była Prywatną Szkołą z Programem Wyższej Uczelni i Polskim Językiem Nauczania w Kwidzynie. Była najnowocześniejszą i najlepiej wyposażoną szkoła w Prusach Wschodnich. Zamknięta 25 sierpnia 1939 roku, uczniowie i nauczyciele zostali wywiezieni pod Królewiec. Po 1945 roku szkołę reaktywowano jako Liceum Ogólnokształcące. Patrona szkoły dyrektor Władysław Gębik. Budynek bez cech stylowych. Obiekt wpisany w rejestr zabytków pod numerem 1651 z dn. 18-12-1997 r.
Dworzec Kolejowy
Neogotycki, zbudowany w drugiej połowie XIX wieku.
Koszary (ul. Grudziądzka)
Neogotyckie, zbudowane w połowie XIX wieku z czerwonej cegły na wzór gotyckiego zamczyska
Obecnie Powiatowy Urząd Pracy i Urząd Gminy.
Ratusz (ul. Brat. Narodów)
Ratusz staromiejski Kwidzyna (ul. Brat. Narodów), został wzniesiony w centralnym miejscu miasta – na Rynku, przed 1336 rokiem. Przebudowywany, zniszczony pożarem, odbudowany w latach 1878-80 w stylu neogotyku z wykorzystaniem reliktu gotyckiej wieży. Ze zniszczonego w roku 1945 ratusza, zachowany jedynie fragment wieży (mury obwodowe) do wysokości II kondygnacji, oraz mury piwnic ratusza (odsłonięte w 1973 roku i zinwentaryzowane, następnie zasypane). Wieża usytuowana była od strony południowo – wschodniej ratusza, zbudowanego na rzucie prostokąta o wym. 13,30 x 21,90 m., z narożnymi wieżyczkami od północy i wschodu, oraz ryzalitami w elewacjach wzdłużnych (zachodniej i wschodniej). W centralnej części budynku, przy wieży, usytuowane były kamienne schody oparte na ceglanej kolebce. Obiekt wpisany w rejestr zabytków pod numerem 720 z dn. 21-12-1972 r.
Pałacyk (ul. Katedralna)
Pałacyk powstał około roku 1804 dla potrzeb barona von Schleinitza, w roku 1809 przejęty przez państwo z przeznaczeniem na rezydencję prezydenta Regencji. Wzniesiony w stylu klasycystycznym, rozbudowany w XIX wieku równocześnie z rozbudową Pałacu Regencji. Obiekt wpisany w rejestr zabytków pod numerem 1508 z dn. 19-01-1995 r.
Pałacyk (ul. Młynarska)
Pałacyk (ul. Młynarska) w stylu eklektycznym przy ulicy Młynarskiej 2. Wzniesiony w latach 1875-1900 roku. Pałacyk murowany z cegły ceramicznej, tynkowany, podpiwniczony, jednokondygnacjowy z użytkowym poddaszem, nakryty dachem mansardowym, pokryty blachą. Wzniesiony na planie prostokąta. W elewacji frontowej, od zachodu dwukondygnacjowy ryzalit, nakryty mansardowym niskim dachem z lukarną.
Budynek Wolnomularzy
Najstarszym stowarzyszeniem była istniejąca już w latach 1777-88 loża masońska „Pod Złotą Lirą”. Wskrzeszona w 1803 r. przez prezesa sądu krajowego Oelricha, uzyskała nowa nazwę „ Pod Złotą Harfą”. Przez krótki czas wolnomularze spotykali się w domach prywatnych, a od 1805 r. w kamienicy barona von Schleinitz przy ulicy Grudziądzkiej. W 1820 roku zakupiono obszerną parcelę na rogu obecnych ulic Warszawskiej i Piastowskiej tak zwany ówcześnie „Rickenhof”. Założono tam duży ogród, a dwa lata później rozpoczęto budowę loży.
Gmach wzniesiono kosztem około 4900 talarów. W nim mieściły się trzy sale, pomieszczenia administracyjne i mieszkanie zarządcy i sala spotkań. Po ukończeniu robót 25 czerwca 1825 roku nastąpiła uroczystość poświęcenia siedziby wolnomularzy. Budynek w latach późniejszych przebudowano i rozbudowano. Po 1933 roku , po zdelegalizowaniu loży przez narodowych socjalistów, przejęty został przez NSDAP, które tutaj urządziło swoja centralę partyjna dla Kwidzyna. Po II wojnie światowej w gmachu osiedliły się zakonnice.
Styl: starsza część – klasycyzm, młodsza – bez wyraźnych cech stylowych. Obecnie w posiadaniu Domu Zgromadzenia Sióstr Benedyktynek Misjonarek.
Pierwsza Siedziba Starostwa (ul. Warszawska)
Pierwsza siedziba Starostwa Kwidzyńskiego (Kreishaus), od 1864 roku Miejska Kasa Oszczędności (Stadtsparkasse), po I wojnie do 1945 rezydencja burmistrza Barkowa. Klasycystyczny, frydrycjański budynek – siedziba władz powiatu kwidzyńskiego została wzniesiona około roku 1800. W XIX wieku dobudowano na zapleczu oficynę. Od 1846 roku mieściła się tu Kasa Oszczędnościowa, a od zakończenia I wojny do 1945 roku w budynku mieszkał burmistrz Barkow. Obiekt wpisany w rejestr zabytków pod numerem 1536 z dn. 19-05-1995 r.
Kasyno (ul. Piłsudskiego)
Wzniesiony około 1850 roku w stylu klasycystycznym dla potrzeb cywilnego kasyna, zwanego później „Casino Preussenhof”, w 1935 kupione przez Josepha Modesta i zaadaptowane na kino – teatr. Po 1945 roku wyremontowane dla potrzeb kin „Tęcza”, zamkniętego w 1994 roku.
Szpital Św. Jerzego (Plac Plebiscytowy)
Szpital Św. Jerzego przy Speicherstrasse 4. Wzniesiony w 2 poł. XIX wieku, neogotycki. Budynek murowany z cegły ceramicznej, tynkowany, jednokondygnacjowy z użytkowym poddaszem, całkowicie podpiwniczony, nakryty dachem dwuspadowym. Wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta, w narożach i przy elewacjach bocznych przypory, od frontu na osi głęboki ryzalit. W parterze na osi płyta z piaskowca z płaskorzeźbą przedstawiającą św. Jerzego zabijającego smoka. Obiekt wpisany w rejestr zabytków pod numerem 1658 z dn. 17-04-1998 r.
